
Ik verheug me elk jaar op de dag na Sinterklaas. Het is mijn traditie om dan mijn kerstboom op te zetten. Tijd om mijn kerstballen weer tevoorschijn te halen. Elke keer weer een feest.
In mijn huis houd ik niet van teveel frutsels, hebbedingetjes en andere prularia. Ik word er onrustig van wanneer mijn huis te vol staat. Maar mijn kerstballen zijn anders, ik houd van mijn kerstballen. Het zijn mijn souvenirs, mijn tastbare herinneringen. Elke bal vertelt een verhaal: de prachtige bal uit Krakau, de magische bal uit Disneyland, en zelfs de glazen bel met het musje erop die van mijn moeder was.
Mijn dierbaren weten hoeveel deze traditie voor mij betekent. Elk jaar krijg ik wel een nieuwe bal cadeau, zorgvuldig uitgezocht. Het opzetten van de boom voelt telkens weer als het opnieuw uitpakken van cadeautjes: elke bal brengt weer de verrassing en de warmte van herinneringen met zich mee.
Gisteren met veel zorg en plezier mijn boom weer mogen opzetten. Hij was prachtig. Zelfs mijn tienerdochter zei 's avonds dat ze hem zo mooi vond.
De meest kwetsbare en antieke ballen zo hoog mogelijk, dan kan er niks mee gebeuren.
De mooiste qua uitzien en met de dierbaarste herinneringen, op de meest zichtbare plekken en dan nog de 'opvullers' om het geheel compleet te maken. Dat is zo'n beetje mijn structuur. Hulp bij het optuigen is lief, maar om structuurstress te voorkomen, wel met beleid graag.
Vannacht rond half twee was ik er nog effe. Even kijken bij 'mijn boom'. Nog even een keertje de warmte ervaren, de liefde van de gever van de ballen voelen, de herinneringen koesteren.
Een onverwachte ochtend
Vanochtend... Mijn boom bleek, ongepland, omgekiept.
Ik keek naar de chaos en in mijn hoofd voltrok zich een mini-ramp.
Mijn gedachten buitelden over elkaar heen.
Daar waar de ene stem het uit schreeuwde van ongeloof en verdriet zei een volgende: “Och stel je niet aan het zijn maar kerstballen.” Waarop een hele krachtige riep: “Maar het zijn wel MIJN kerstballen! MIJN herinneringen!”
Het was kortstondig even 'To much to handle'.

Na hier en daar mijn gedachten bij elkaar geveegd te hebben, raap ik voorzichtig de boom op, bang voor wat ik zal vinden.
En dan ontdek ik iets onverwachts: het valt eigenlijk nog mee. Natuurlijk, een paar van mijn dierbare ballen zijn gebroken, de bal uit Krakau, de glazen bel met lieftallig musje erbovenop van mijn moeder, de oude fragiele antieke ballen...

Maar het grootste deel van mijn herinneringen blijkt intact. De meeste ballen zijn nog heel, zelfs al hangen ze nu wat scheef. Mijn rode balletjesslinger bungelt ook scheef, maar hij hangt er nog.
Ik zucht diep. Het is een rotmoment, maar terwijl ik naar mijn boom kijk, realiseer ik me dat er ergere dingen zijn.
Het leven na de val
In plaats van me te verliezen in verdriet, besluit ik om verder te gaan. Ik recht de boom, hang de overgebleven ballen wat rechter en zoek een nieuw plekje voor de herinneringen die dit jaar niet meer kunnen hangen. Zelfs een aantal gebroken stukken koester ik: misschien maak ik er iets nieuws van, een decoratie met een eigen verhaal.
Mijn boom is niet meer perfect, maar hij is nog steeds míjn boom. Een beetje scheef, een beetje gehavend, maar net als het leven zelf: vol herinneringen en vol veerkracht.
En ineens concludeer ik:
Mijn kerstboom is meer dan een versiering; het is een spiegel van het leven zelf. Dingen breken, momenten veranderen, maar wat belangrijk is – de herinneringen en de liefde die we koesteren – blijft altijd bestaan.
Denk eens na over jouw eigen leven. Hoe ga jij om met onverwachte tegenslagen?
Kun je een val zien als een kans om opnieuw te beginnen? Laat het me weten in de reacties!
Vond je deze blog inspirerend? Deel hem dan met iemand die ook wel een beetje veerkracht en inspiratie kan gebruiken deze feestdagen! En vergeet niet een reactie achter te laten – ik lees graag jouw ervaringen met imperfectie en groei.
Comments